خبرگزاری راسک: با بازگشت طالبان بر اریکه قدرت در افغانستان در ماه آگست سال ۲۰۲۱، سایه‌ای سنگین از بی‌ثباتی، خشونت و ترور نه تنها بر مردم افغانستان، بلکه بر کشورهای همسایه به‌ویژه پاکستان افگنده شد. گروهی که نه از مشروعیت ملی برخوردار است و نه نمایندگی واقعی مردم افغانستان را دارد، اکنون با سیاست‌های متحجرانه‌اش بستر بحران‌های چندلایه در سطح منطقه شده است. پاکستان که طی چند دهه میزبان میلیون‌ها پناهجوی افغان بود، پس از روی کار آمدن طالبان، به شکل قابل‌ملاحظه‌ای سیاست‌هایش را در قبال این قشر آسیب‌پذیر تغییر داده است. حمله خونبار تحریک طالبان پاکستان (تی‌تی‌پی) بر مکتب نظامی در پیشاور در سال ۲۰۱۴ باعث شد که پناهجویان افغانستانی قربانی مستقیم سیاست‌های امنیتی دولت اسلام‌آباد شوند؛ سیاست‌هایی که بیشتر از همه ریشه در ناتوانی طالبان در کنترل مرزها و مهار گروه‌های تندرو دارد. طالبان با رهاسازی جنگجویان تروریست از زندان‌ها و نبود اراده برای مهار گروه‌های افراطی، بستر حملات بر خاک پاکستان را نیز فراهم ساخته است.
اکثریت پناهجویان افغانستانی در ایالت‌های خیبرپختونخوا و بلوچستان سکونت دارند، مناطقی که به‌دلیل نزدیکی قومی و زبانی با ولایت‌های شرقی و جنوبی افغانستان، همواره محل رفت‌وآمد و جابه‌جایی مهاجران بوده‌اند. طالبان با راندن صدها هزار خانواده از خانه‌های‌شان، عملاً آنان را به ابزار فشار سیاسی بر کشورهای همسایه مبدل ساخته‌اند. این گروه با عدم تأمین امنیت، بستن دروازه‌های مکاتب و اعمال فشار بر زنان و اقوام غیر پشتون، مردم را ناگزیر به فرار می‌سازد. پس از سقوط نظام جمهوری، مرزهای میان افغانستان و پاکستان به مناطق پرتنش و درگیری‌های دوامدار تبدیل شده‌اند. طالبان به‌جای تأمین ثبات، با پناه دادن به عناصر تحریک طالبان پاکستان، زمینه فعالیت تروریستی را فراهم ساخته‌اند. حمله هوایی پاکستان بر مناطق مرزی خوست و کنر در سال ۲۰۲۲ و درگیری‌های چتری در سپتمبر ۲۰۲۳ تنها نمونه‌هایی از وضعیت بحرانی موجود است. طالبان نه‌تنها قادر به کنترل مرز نیستند، بلکه با سیاست‌های دوگانه، وضعیت را پیچیده‌تر می‌سازند.
در ماه فبروری ۲۰۲۵، بستن گذرگاه مهم تورخم توسط طالبان یکبار دیگر نشان داد که این گروه توانایی درک قواعد ابتدایی روابط دیپلماتیک و تجارت منطقه‌ای را ندارد. بسته‌شدن مرز تورخم باعث توقف کامل جریان کالا، فاسدشدن اجناس، بیکاری هزاران راننده و کارگر، و سرگردانی هزاران بیمار و دانشجو در دو سوی مرز گردید. این تصمیم کورکورانه، برخاسته از ذهنیتی است که نه منافع مردم افغانستان را می‌شناسد و نه شایستگی تعامل با جهان را دارد. حاکمیت طالبان نه‌تنها برای افغانستان فاجعه‌بار بوده، بلکه کشورهای همسایه را نیز به دردسر انداخته است. از موج پناهجویان گرفته تا اوج‌گیری تروریزم و درگیری‌های مرزی، همگی از پیامدهای بی‌ثباتی درونی افغانستان تحت سلطه این گروه واپس‌گرا می‌باشند. پاکستان که خود زمانی حامی طالبان بود، اکنون بیش از همه از سیاست‌های همان گروه صدمه می‌بیند. برقراری ثبات در منطقه بدون عبور از مرحله طالبان‌زدایی و شکل‌گیری یک نظام مشروع، پاسخگو و همه‌شمول در افغانستان ممکن نیست.
فشار طالبان بر پیروان اسماعیلیه؛ بیش از ۵۰ نفر وادار به تغییر مذهب شده‌اند
گزارش تازه یوناما: افزایش نگران‌کننده مجازات‌های بدنی توسط طالبان در سه‌ماه نخست سال
فاجعه انسانی در سایه حاکمیت طالبان: خودسوزی یک دختر جوان در غور
طالبان و پروژه حذف چهره انسان از رسانه‌ها؛ نیمی از افغانستان در سکوت تصویری
طالبان زیر پرچم توسعه؛ طرح توزیع گسترده زمین به هدف سرمایه‌گذاری
کاهش کمک‌های امریکا به افغانستان: ۳۰۰ هزار کودک از حق آموزش محروم شدند
پیامدهای سلطه طالبان بر افغانستان بر سرنوشت پاکستان: از بحران پناهجویان تا تشدید ناامنی‌های مرزی
